Tuesday, March 21, 2017

Μου ‘φυγ’ ένα συννεφάκι.....



....πάει τη λύπη στα βουνά
Ψάχνει να χτίσει ένα σπιτάκι
στο πάντα και στο πουθενά

Οδυσσέας Ελύτης – Τα ρω του έρωτα (1972)

Friday, March 10, 2017

Η ανορεξία της ύπαρξης (Κατερίνα Αγγελάκη - Ρουκ)


Δεν πεινάω, δεν πονάω, δεν βρωμάω
ίσως κάπου βαθιά να υποφέρω και να μην το ξέρω
κάνω πως γελάω
δεν επιθυμώ το αδύνατο
ούτε το δυνατό, τα απαγορευμένα
για μένα σώματα δε μου χορταίνουν τη ματιά.
Τον ουρανό καμιά φορά
κοιτάω με λαχτάρα
την ώρα που ο ήλιος σβήνει τη λάμψη του
κι ο γαλανός εραστής παραδίνεται
στη γοητεία της νύχτας.
Η μόνη μου συμμετοχή
στο στροβίλισμα του κόσμου
είναι η ανάσα μου που βγαίνει σταθερή.
Αλλά νιώθω και μια άλλη
παράξενη συμμετοχή∙
αγωνία με πιάνει ξαφνικά
για τον ανθρώπινο πόνο.
Απλώνεται πάνω στη γη
σαν τελετουργικό τραπεζομάντιλο
που μουσκεμένο στο αίμα
σκεπάζει μύθους και θεούς
αιώνια αναγεννιέται
και με τη ζωή ταυτίζεται.
Ναι, τώρα θέλω να κλάψω
αλλά στέρεψε ως και των δακρύων μου
η πηγή.

Από τη συλλογή "Η ανορεξία της ύπαρξης", Καστανιώτης 2011

Το Γλυπτό είναι έργο της Βούλας Δασκαλοπούλου


Το πέταγμα…



Τώρα που συνάντησα την απώλεια, βρήκα λέξεις χρόνια ξεχασμένες

και την διαμελισμένη μου φωνή, από την καθημερινότητα.

Αλλά εσύ είσαι στο φως και ζεις την αιωνιότητα της σιωπής….