Wednesday, July 17, 2013

Είπα ν’ αφήσω... (Θέμελης Γιώργος)


Είπα ν’ αφήσω αυτό το πεθαμένο σπίτι
Να πάω να κατοικήσω επάνω στη θάλασσα
Σκιές το κατοικούν ξεχασμένες φωνές
Εξαρθρωμένες κούκλες ανεβοκατεβαίνουν τις σκάλες

Το παράθυρο μένει γυμνό μέσα στη νύχτα
Όλα τα τζάμια έχουν πέσει
Κομμάτια από γυαλί πάνω στη σκόνη

Και μένω κι αγωνίζομαι να βρω τη σκιά μου
Ίχνος από παλιό λησμονημένον ήλιο


Ποιήματα Ι ( Θεσσαλονίκη 1969)

Σκόνη (του Σιδέρη Ντιούδη)


Η σκόνη καταλάγιασε
και ανάλαφρα σκέπασε τα πάντα.
Τόσο αθόρυβα
σχεδόν αόρατα
στο βασίλειο της εικόνας.

Άπειρα μικρά σωματίδια
σε περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

Μια βουτιά
ήρεμη και βαθιά,
σε πτυχές και επιφάνειες
σε κρεβάτια και όνειρα
σε υαλικά και προσδοκίες
σε έπιπλα και ανθρώπους.


Από τη συλλογή Η βραδυπορία της στιγμής (2011) του Σιδέρη Ντιούδη